Mutluluk

Çocuk mutluydu,hem de çok... Hayattaki her şey gülümsüyordu sanki kendisine.Harika bir ailesi vardı,ve harika arkadaşları. Bu yaşına rağmen çok bilinçliydi.Az hata yapmıştı,bununla gurur duyuyordu,duymalıydı da.Olayları  öylesine iyi yorumlardı ki;arkadaşları onunla dertleşmekten ayrı bir keyif alırlardı.Yapacağı yorumları beklerlerdi heyecanla.Ve çocuk arkadaşlarının yüzlerindeki mutluluğu görürdü sonra;hem de gerçek bir mutluluk,öyle kandırmaca falan değil.
Sonra yeni yeni şeyler girmeye başladı çocuğun kafasına,büyümeye başladıkça.Hayaller.
Hayaller de onu mutlu ediyordu en başta,hem de çok.Sonraları onların içinden çıkamadı.Artık hep oradaydı,hep onlarlaydı.Bazı geceler yalvarıyordu onlara:
''Azad edin beni,artık sizi istemiyorum.''
 Ama olmadı.Artık ne ailesiyle konuşurken ne de arkadaşlarıyla buluştuğunda asla kendisi olamıyordu.Yine de  o eski maskesini takıyor,eski halinden bir farkı olmuyordu görünüşte.
Ama mutsuzdu,bu çok barizdi.Kendisini kandıramıyordu bir türlü. Onlardan -hayallerinden- asla vazgeçemeyeceğini biliyordu,girmişlerdi ya kanına bir kere.
Sonra karar verdi.Onları unutmaya çalışmak niyeydi? Barıştı onlarla,ve hep birlikte işe koyuldular,çocuğun çok mutlu geleceği için.Çocuk mutluydu,hem de çok...