Her nerdeysen

O kadar mutlu oldum ki...Bak aklıma ne geldi! Ben varım,buradayım.Ve sen varsın,her nerdeysen.Aramızda bir bağ yok mu dersin? Tanrıyı düşün mesela. Seni biliyor.Beni biliyor. Ve şu anda  ikimizle de.Sana bir mesaj ulaştırmamı ister misin? Çünkü o şu anda bizi dinliyor.İkimizi de.İkimizle de konuşuyor,aynı anda.Mucize gibi,değil mi? Öylesine coşkuyla kahkaha atıyorum ki ben şu anda;duymaman imkansız.Belki şimdi değil,belki de şimdi.İnanmayacak ne var ki sonuçta? Bak üçümüzüz işte,şu anda bile ve bak Tanrı söz veriyor bize...

O

Geceyi ayrı bir severdi çocuk.Çok düşünürdü,ama en çok da geceleri.Hem de hiçbirşeyi atlamazdı o zaman,gündüzleri yaptığı gibi.O gün yaptığı şeyleri düşünürdü,tekrar tekrar başa sarardı aklında gününü.Baştan sona... Baştan sona... Hiçbirşeyi atlamamak için... Ve bunu her yaptığında, o , koşarak çıkardı aklında saklandığı yerden. Sonra bırakırdı yaptıklarını düşünmeyi çocuk. Yapamadıkları ağır basardı artık düşüncelerinde . O'ndan nefret etmek isterdi,nerden de gelmişti ki? Yine aynısını yapmıştı ,yine gelmişti işte bir yerlerden.
Kendini zorladı,bugünü düşündü tekrar. Sonra içi sızladı,o yoktu işte, bugün de yoktu.

Boşluk Duygusu

   Şu boşluk duygusunun bana hissettirdikleri ne garip. Çok mutlu oluyorum bazen birşeye,ve sonra o boşluk duygusu gelip içime oturuyor. Mutluluğumdan birşey götürmüyor,ama onu bastırmaya çalışıyor. Belki de bana bu kadar mutlu olmayı yakıştıramıyor.
''Yapman gerekenleri yaptın mı da bu kadar mutlusun sen çocuk?''
   Arkadaşlarımlayım.Gülüp eğleniyoruz.O hep orada.Beni bekliyor,zayıf bir anımı.Ama beni asla üzemiyor,amacı da bu değil zaten.Yapmam gerekenleri hatırlatıyor bana,bu yüzden mutlu bile ediyor beni diyebilirim.Ama bazen de bir bıkkınlık veriyor.Yapmam gerekeni yapabileceğimden şüphe duymama neden oluyor.İşte o zamanlar sevmiyorum onu.Bıkıyorum herşeyden,isyan ediyorum.
Sonra daha sıkı çalışmaya başlıyorum
Bu duygu beni içten içe tehdit ederek beni motive ediyor.
Aslında düşündüm de... Onu çok seviyorum !

Mutluluk

Çocuk mutluydu,hem de çok... Hayattaki her şey gülümsüyordu sanki kendisine.Harika bir ailesi vardı,ve harika arkadaşları. Bu yaşına rağmen çok bilinçliydi.Az hata yapmıştı,bununla gurur duyuyordu,duymalıydı da.Olayları  öylesine iyi yorumlardı ki;arkadaşları onunla dertleşmekten ayrı bir keyif alırlardı.Yapacağı yorumları beklerlerdi heyecanla.Ve çocuk arkadaşlarının yüzlerindeki mutluluğu görürdü sonra;hem de gerçek bir mutluluk,öyle kandırmaca falan değil.
Sonra yeni yeni şeyler girmeye başladı çocuğun kafasına,büyümeye başladıkça.Hayaller.
Hayaller de onu mutlu ediyordu en başta,hem de çok.Sonraları onların içinden çıkamadı.Artık hep oradaydı,hep onlarlaydı.Bazı geceler yalvarıyordu onlara:
''Azad edin beni,artık sizi istemiyorum.''
 Ama olmadı.Artık ne ailesiyle konuşurken ne de arkadaşlarıyla buluştuğunda asla kendisi olamıyordu.Yine de  o eski maskesini takıyor,eski halinden bir farkı olmuyordu görünüşte.
Ama mutsuzdu,bu çok barizdi.Kendisini kandıramıyordu bir türlü. Onlardan -hayallerinden- asla vazgeçemeyeceğini biliyordu,girmişlerdi ya kanına bir kere.
Sonra karar verdi.Onları unutmaya çalışmak niyeydi? Barıştı onlarla,ve hep birlikte işe koyuldular,çocuğun çok mutlu geleceği için.Çocuk mutluydu,hem de çok...

Düşünmek

Diyorum ki acaba...Boşa mı yaptıklarım?
Düşündüklerim hayalini kurduklarım
Bırakıp gitsem,arkama hiç bakmasam
Hiç üzülmesem hiç umutlanmasam
Korkmam da hayal kırıklığına uğramaktan.
Sadece yaşasam sade yaşasam
Düşünmesem,istemesem bu kadar
Düz yaşasam...
Sonra aklıma geldi.Ya sahip olunca onlara?
Nasıl erişirdim o düz hayatta bu duyguya?
Gülümsedim.Mutluluğu düşünmek mutluluk getirdi bana.

Tanrı bana birşey hediye etti
Garip birşey
Var ama yok
Bana değişik şeyler hissettirdi
Mutluluk ve acı
Sevgi...
Şefkat...
Ve yine acı
Bir melek gibi geldi hayatıma
Gözümü kapadığımda yoktu
Açtığımda burdaydı.
Direndim,kapatmadım gözlerimi.
Dayandım...Dayandım...
Ama kapatmak zorundaydım bir şekilde.
Zaten o bir melek değil miydi?
O da gidecekti zaten.
Ama o direnmiş,Dünyaya tutundu.
Benimleydi artık ama...
Ben kapatmıştım gözlerimi görmüyordum.